1. czytanie (1 Sm 26, 2. 7-9. 12-13. 22-23)

Saul wyruszył ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące doborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif. Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska, a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abner i ludzie leżeli uśpieni dokoła niego. Rzekł więc Abiszaj do Dawida: “Dziś Bóg oddaje wroga twojego w twe ręce. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba”. Dawid odparł Abiszajowi: “Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie poniósł kary?” Wziął więc Dawid dzidę i bukłak na wodę od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen. Dawid oddalił się na przeciwległą stronę i stanął na wierzchołku góry w oddali, a dzieliła go od nich spora odległość. Wtedy Dawid zawołał do Saula: “Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weźmie ją. Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność: Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu”.

2. czytanie (1 Kor 15, 45-49)

Bracia: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, Drugi Człowiek – z nieba. Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy. A jak nosiliśmy obraz ziemskiego człowieka, tak też nosić będziemy obraz Człowieka niebieskiego.

Ewangelia (Łk 6, 27-38)

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Jezus powiedział do swoich uczniów: “Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają, i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi. Jeśli zabiera ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Dawaj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się zwrotu od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie. Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to należy się wam wdzięczność? Przecież i grzesznicy okazują miłość tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, żeby tyleż samo otrzymać. Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”.

Streszczenie Słowa

Drodzy Bracia i Siostry,

Dawid, choć miał okazję zabić króla Saula, nie skorzystał z tej szansy. Mimo że Saul go prześladował, Dawid postanowił zaufać Bogu i nie odpłacać złem za zło. Wiedział, że w rękach Boga jest sprawiedliwość, a nie w ludzkiej zemście. Pokazał, że prawdziwa siła człowieka leży nie w przemocy, lecz w wierze i szacunku wobec Bożych planów.

Święty Paweł przypomina nam, że człowiek jest zarówno istotą ziemską, jak i duchową. Adam był pierwszym człowiekiem, ale to Jezus – „nowy Adam” – daje nam nowe życie. Jesteśmy powołani do czegoś więcej niż tylko istnienie na ziemi. Mamy dążyć do bycia podobnymi do Chrystusa, który przynosi życie wieczne.

Jezus w Ewangelii stawia przed nami trudne wyzwanie: mamy kochać nie tylko tych, którzy nas kochają, ale także naszych nieprzyjaciół. Mamy być miłosierni, przebaczać i nie szukać odwetu. To, jak traktujemy innych, wraca do nas – jeśli dajemy dobro, otrzymujemy dobro. Bóg nie patrzy na ludzkie rachunki i kalkulacje, ale uczy nas miłości, która przekracza logikę świata.

Często chcemy odpłacić pięknym za nadobne, ale Bóg pokazuje inną drogę – drogę przebaczenia i miłości. Prawdziwa wielkość człowieka objawia się w tym, że potrafi zrezygnować z zemsty i zaufać Bożej sprawiedliwości. Chrystus zaprasza nas, byśmy żyli nie według ludzkiej logiki, ale według miłości, która nie ma granic.

Krótka nauka na dziś

Nie siła ani zemsta czynią człowieka wielkim, ale zdolność do przebaczenia. Jeśli kochamy i przebaczamy, stajemy się podobni do Boga, który jest miłosierny dla wszystkich.