1. czytanie (Hbr 10, 11-18)

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Każdy kapłan Starego Testamentu staje codziennie do wykonywania swej służby i wiele razy składa te same ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, “aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy”. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: “Takie jest przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach, mówi Pan: Nadam prawa moje w ich sercach, także w myśli ich je wypiszę. A na ich grzechy oraz ich nieprawości więcej już nie wspomnę”. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.

Ewangelia (Mk 4, 1-20)

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: “Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz powschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”. I dodał: “Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!” A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: “Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby „patrzyli uważnie, a nie widzieli, słuchali uważnie, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im odpuszczona wina”. I mówił im: “Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci, którzy są na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi Szatan i porywa słowo w nich zasiane. Podobnie zasiewem na gruncie skalistym są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Potem gdy nastanie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to ci, którzy wprawdzie słuchają słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że pozostaje bezowocne. Wreszcie zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny”.

Streszczenie Słowa

Drodzy Bracia i Siostry,

Pierwsze czytanie z Listu do Hebrajczyków przypomina nam, że Jezus złożył jedną doskonałą ofiarę za grzechy, dzięki której jesteśmy uświęcani. Jego ofiara jest ostateczna i wystarczająca – nie potrzeba już innych ofiar. Bóg obiecuje nam, że nasze grzechy zostaną zapomniane, a Jego prawa będą wypisane w naszych sercach.

W Ewangelii Jezus opowiada przypowieść o siewcy, który sieje ziarno – symbolizujące Słowo Boże. Ziarno pada na różne rodzaje gleby, które symbolizują serca ludzi. Niektóre ziarna nie przynoszą owocu, bo zostają zjedzone przez ptaki, wysychają na skalistym gruncie lub są zagłuszone przez ciernie. Ale ziarno, które pada na żyzną ziemię, wydaje obfity plon.

Jezus swoją ofiarą otworzył nam drogę do przebaczenia i uświęcenia – pozostaje nam przyjąć to z otwartym sercem. Przypowieść o siewcy uczy, że od nas zależy, jak przyjmujemy Słowo Boże. Musimy pielęgnować nasze serca, aby były jak żyzna ziemia, która wydaje owoce wiary i miłości.

Krótka nauka na dziś

Jezus złożył doskonałą ofiarę, która daje nam przebaczenie i zbawienie. Przyjmijmy Słowo Boże z otwartym sercem, by przynosiło owoce w naszym życiu.