Tydzień temu zastanawialiśmy się nad zatrzymaniem, uniżeniem i refleksją. Te trzy aspekty są osią, po której chcemy zdążać przez ten Wielki Post. Warto jednak się zastanowić - czy to wystarczy? To oczywiste, nigdy nie będziemy zupełnie przygotowani, ale do czego zaprasza nas dzisiaj Bóg? Czego nam jeszcze brakuje, aby móc skupić się na tym, co płynie z miłości samego Boga?

Wędrówka w góry znana jest nam z wysiłku, jaki musimy pokonać. Tyczy się to nie tylko samego wspinania, lecz także przygotowań, które musimy dokładnie przeprowadzić. Sprawdzić i dobrać sprzęt, spakować prowiant, zakupić odpowiedni ubiór, dokładnie zapoznać się ze spodziewaną na dane dni pogodą. Wszystko planujemy i dopiero ruszamy, mając z tyłu głowy zapewnienie: wszystko zaplanowałem, jestem gotowy na każdą sytuację, będzie dobrze!

Wejście na górę mamy opisane również w dzisiejszej Ewangelii. Jezus zabiera ze sobą Piotra, Jakuba i Jana, aby na górze Tabor wspólnie się modlić. Góra w rzeczywistości Izraela niosła za sobą symbolikę spotkania z Bogiem. Nie inaczej dzieje się także w dzisiejszej perykopie - apostołowie byli świadkami niezwykłego zdarzenia, które z pewnością przekracza nasze zmysły. Na szczycie góry widzieli bowiem Mojżesza, Eliasza i przemienionego Jezusa, swojego mistrza! Oprócz tego usłyszeli głos samego Boga, obwieszczający im: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!… Mimo tej doniosłej chwili, spali, a potem stwierdzili, że dobrze będzie rozbić namioty! Byli przecież na wszystko bardzo dobrze przygotowani, gotowi do działania…

Chciałoby się powiedzieć: skąd my to znamy! W naszym życiu duchowym również często zdarza nam się zapomnieć o istocie modlitwy i wiary. Jesteśmy przygotowani na każdą ewentualność, gotowi do modlitwy, jałmużny, a nawet postu, ale gdy zderzamy się ze sprawdzianem naszej gorliwości, to rzeczy przyziemne trzymają naszego ducha przy tym, co drugorzędne. W jaki zatem sposób nie pogubić się na drodze osobistego wzrastania w wierze? Bóg Ojciec daje nam dzisiaj dosadną odpowiedź: To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie! (Łk 9, 35)

Zauważmy, że Jezus Chrystus jest Bogiem. i człowiekiem. Dzięki temu jest nam zdecydowanie prościej wyobrazić kierowane do nas słowo. Należy jednak podkreślić, że słyszalne słowa Jezusa to nie tylko wypowiedzi człowieka, jako istoty ludzkiej, ale Boga. Wobec tego jesteśmy zaproszeni do otwarcia naszych uszu na głos, który pochodzi od samego Boga. W dzisiejszej kolekcie (modlitwa, którą kapłan wypowiada po akcie pokuty, tuż przed czytaniem) prawda ta jest dobitnie podkreślona: Boże, Ty nam nakazałeś słuchać Twojego umiłowanego Syna, ożywiaj naszą wiarę swoim słowem, abyśmy odzyskawszy czystość duszy, mogli się cieszyć oglądaniem Twojej chwały. Apostołowie nie byli gotowi, nie mogli oglądać chwały Boga. My również nie jesteśmy jeszcze na to przygotowani. Oglądanie chwały Pana będzie dostępne dla nas dopiero wtedy, kiedy zostaniemy przez Niego samego powołani do życia w wiecznej szczęśliwości - w Niebie. Zanim to jednak nastąpi, jesteśmy powołaniu do słuchania…

Co zatem może nam pomóc w odzyskaniu zdolności słuchania, skoro mówimy o modlitwie i ożywieniu osobistej wiary? A w jaki sposób wykonujemy gest klękania, gdy skłaniamy się do modlitwy albo przychodzimy do kościoła, kaplicy? Romano Guardini w książce Znaki święte zaznacza, żeby ten gest nie był pospieszny i niedbały. Gest ten wyraża bowiem naszą małość wobec Bożej obecności. Guardini zachęca nawet, by w tę czynność włożyć całą duszę! Jest jednak pewien warunek: duszą klękana jest warunek, by i serce w czci głębokiej skłoniło się przed Bogiem. W tym wyraża się jedno: otwartość na głos Boga.