Wczoraj – 15 lutego – w Kościele katolickim wspominano beatyfikowanego 28 września 2008 r. ks. Michała Sopoćko. Błogosławiony urodził się 1 listopada 1888 r. na Wileńszczyźnie, od 1910 r. studiował w wileńskim seminarium duchownym, aby w 1914 r. przyjąć święcenia kapłańskie. Prowadził działalność duszpasterską w szpitalu polowym i wśród walczących na froncie żołnierzy. W 1923 r. uzyskał tytuł doktora teologii na Uniwersytecie Warszawskim, zaś w 1934 r. habilitował się. Od 1928 r. wykładał w Seminarium Duchownym i na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Poświęcał się pracy dydaktyczno-naukowej aż do wybuchu II wojny światowej. Od 1932 r. był spowiednikiem sióstr ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, od maja 1933 r. stał się spowiednikiem siostry Faustyny Kowalskiej. Stał się inspiratorem powstania jej Dzienniczka Duchownego, z kolei ks. Michał za przyczyną siostry Faustyny stał się czcicielem Miłosierdzia Bożego i stworzył podstawy teologiczne tego kultu.

Jak sam napisał: ,,Są prawdy, które się zna i często o nich słyszy i mówi, ale się ich nie rozumie. Tak było ze mną, co do prawdy Miłosierdzia Bożego. Tyle razy wspominałem o tej prawdzie w kazaniach, myślałem o niej na rekolekcjach, powtarzałem w modlitwach kościelnych – szczególnie w psalmach – ale nie rozumiałem znaczenia tej prawdy, ani też nie wnikałem w jej treść, że jest najwyższym przymiotem działalności Boga na zewnątrz. Dopiero trzeba było prostej zakonnicy siostry Faustyny ze Zgromadzenia Opieki Matki Bożej (Magdalenek), która intuicją wiedziona powiedziała mi o niej, krótko i często to powtarzała, pobudzając mię do badania, studiowania i często o tej prawdzie myślenia. (…) z początku nie wiedziałem dobrze o co chodzi, słuchałem, nie dowierzałem, zastanawiałem się, badałem, radziłem się innych – dopiero po kilku latach zrozumiałem doniosłość tego dzieła, wielkość tej idei i przekonałem się sam o skuteczności tego starego wprawdzie, ale zaniedbanego i domagającego się w naszych czasach odnowienia, wielkiego życiodajnego kultu”.

W czasie okupacji niemieckiej ks. Michał Sopoćko ukrywał się w okolicach Wilna, w 1941 r. założył zgromadzenie zakonne Sióstr Miłosierdzia Bożego. Od 1944 r. do czasu zamknięcia przez władze radzieckie wykładał w Seminarium Duchowym w Wilnie. W związku z tym, że groziło mu aresztowanie wyjechał w 1947 r. do Białegostoku. Tam zaczął wykładać w seminarium. W 1962 r. przeszedł na emeryturę, ale nadal aktywnie uczestniczył w życiu diecezji. Zmarł 15 lutego 1975 r. – stąd data jego wspomnienia.

W 1988 r. dokonano ekshumacji szczątków ks. Michała i przeniesiono je do Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku, tam dokonano jego beatyfikacji w 2008 r. Kilka lat później ks. Michał Sopoćko został ogłoszony patronem Białegostoku.