„Działania szatańskie wzbudzają w człowie­ku niepokój i niepewność, osłabiają i wywołują wątpliwości. Pułapki złych duchów odznaczają się różnorodnością i przemyślnością, a sidła zastawiane są bezustannie. Ten kto ulegnie złym duchom, stanie się siedzibą i mieszkaniem demonów, zostanie całkowicie podporządkowany ich władzy"- przestrzega św. Antoni, opat, którego będziemy wspominać w Kościele w najbliższy piątek 17 stycznia.

Antoni, nazywany później Wielkim, urodził się w 251 r. w Egipcie. Kierując się wskazaniami Ewan­gelii, po śmierci rodziców, sprzedał ojcowiznę, pie­niądze rozdał ubogim, a sam udał się na pustynię. Na pustyni podjął pracę fizyczną, gorliwie się modlił oraz realizował uczynki pokutne, umartwiał się i żył w milczeniu. Diametralna zmiana trybu życia kosztowała Antoniego wiele wyrzeczeń. Według spisanego żywota, Antoni musiał odpierać wiele ataków szatana, w odpowiedzi na które otrzymywał wiele wizji nadprzyrodzonych umacniających go w jego postępowaniu. Antoni mieszkał w grocie, potem na Pustyni Libijskiej, aby następnie osiąść w ruinach opuszczonej fortecy nad Nilem.

Postawa Antoniego znalazła naśladowców, a jego sława i cuda sprawiały, że zaczęli do nie­go przybywać uczniowie, chcący poddać się jego kierownictwu duchowemu. Początkowo nie chciał ich przyjąć, ale w końcu zdecydował się to uczynić. Powstałe w ten sposób wspólnoty pustelników nazywano laurami. Antoni cieszył się wielkim poważaniem, korespondował z cesarzem Konstantynem Wielkim i jego synami, zachowały się listy Antoniego do mnichów zawierające nauki moralne na temat poszukiwania indywidualnej drogi doskonałości oparte o treści Pisma św. To właśnie z nich pochodzą słowa przytoczone we wstępie.

Antoni zmarł 17 stycznia 356 r. w wieku 105 lat. Jego kult rozprzestrzenił się bardzo szybko na całym Wschodzie, a w 561 r. cesarze Justynian I przeniósł uroczyście jego relikwie do Aleksandrii. W 635 r. przeniesiono je do Konstantynopola. Krzyżowcy zabrali je potem do Francji, a w roku 1491 r. znalazły się w Saint Julien koło Arles. Antoni jest patronem zakonu antoninów, który powstał dla obsługi piel­grzymów przybywających do jego grobu. Ponadto patronuje dzwonnikom, rzeźnikom, ubogim oraz hodowcom trzody chlewnej. Wzywano go podczas epidemii i chorób skórnych. W ikonografii jest przed­stawiany jako pustelnik, czasami w długiej szacie mnicha. Jego atrybutami są diabły, dzwonek, laska i krzyż egipski w kształcie litery tau, lampa oliwna, pochodnia, świnia. Żywot ku jego czci napisał św. Atanazy, wspomina o nim również św. Hieronim.